Wonen in Zuid Frankrijk betekent voor mij dat je letterlijk afstand neemt van de Nederlandse en dan met name de Randstedelijke ‘rat-race’. Zaken laten zich nu eenmaal beter beoordelen vanuit een helicopterview; de internationale ontwikkelingen in de media, de reclamewereld en de makelaardij, de concurrentie is moordend en dat maakt het leven voor ondernemers alleen maar interessanter. Ook op lokaal niveau is een concurrentiestrijd losgebarsten; nl de strijd om het ontbijt. Onze werkdag begint met een vaste traditie; een vroege wandeling van 12 kilometer langs de zee om de longen en het hoofd te vullen met schone zeelucht. Daarna gaan we rustig ontbijten en dat kan aan de Côte d’Azur al voor 2,20 euro per persoon. Jawel, u leest het goed; voor twee euro en twintig cent koop je aan de Franse Riviera geen huis, maar wel een heerlijk vers ontbijt aan zee bestaande uit een halve baquette, boter, aardbeien confiture en een kop koffie. En je mag de Nice Matin ook nog vasthouden. Dat is toch helemaal niet gek; het terras bij onze bakker op de boulevard zit elke dag vol en de buurman, een Italiaanse ijssalon kijkt met lede ogen toe hoe zijn terras leeg blijft. Je kan je afvragen waarom die man dan toch om 8 uur in de ochtend open gaat; op dat tijdstip koopt niemand een ijsje. Maar vandaag had hij zijn buitenbord aangepast; een ‘Formule dejeuner’ voor…..2,20! Omdat ons vaste terras vol zat en we zoveel ondernemerslust wilden belonen, gingen we pontificaal op zijn terras zitten. Helemaal blij werd onze bestelling opgenomen en geserveerd op porceleinen bordjes. Dat was al een pluspunt meer; de bakker legt het gewoon op een plastic dienblad. Maar het mooiste komt nog; omdat de Italiaanse ijssalon een prachtige Illy machine heeft staan, kregen we een geweldige kop capuccino. Mamamia, wat heerlijk. Al smullende hebben we besloten om het ontbijt voortaan bij de Italiaan te doen en de stokbroden voor de lunch bij de bakker te halen. Zo verdient iedereen wat.
De strijd om het ontbijt