In een huishouden met vijf en soms zes personen, twee paarden, een hond en een konijn valt het niet altijd mee om de boel netjes te houden. We stofzuigen en dweilen elke dag, er hangen instructies voor de smurfen hoe het beddengoed dient te worden opgeborgen om te voorkomen dat de kast een lakengrabbelton wordt, maar het echt grondig poetsen van de tegels in de badkamer, het uitschrapen van de keukenla, of het wekelijks lappen van de ramen, daar heb je als werkend mens toch eigenlijk te weinig tijd voor. Daarbij, als je vrij bent, wil je genieten van je welverdiende rust en het uitzicht op zee. En wie kan je tegenwoordig nog vertrouwen als schoonmaakster? De verhalen aan de Cote Azur zijn bekend; van ogenschijnlijk keurige dames die overdag hun criminele neefje even langs laten komen om de boel te inspecteren qua alarm. En toevallig net als de eigenaar van huis is en de schoonmaker een alibi heeft, wordt er ingebroken en weet men precies waar te zoeken. Nee, dank je. Dan maar eens per maand met z’n allen een zaterdagochtend door het huis en de paardenstal rossen.
Maar vorige maand kwamen we iemand op het spoor via een kennis. Deze kennis was lyrisch: ”Zij is geweldig, echt ze komt hier al vijf jaar en ze is een echte ouderwetse poets. Met van die grote handen, weet je wel. En ze zoekt nog een adresje in de buurt….” ‘Zij’ is een 54 jarige vrouw uit Azerbeidzjan die hier met haar zoon woont. Ooit woonde ze in een Zuid Franse villa met een rijke man; nu is ze gescheiden en werkt ze als schoonmaakster bij mensen die wat hulp nodig hebben. Het verhaal van de kennis klonk goed en overtuigend; vooral die grote handen zag ik wel zitten; die is natuurlijk zo klaar met de ramen lappen!
De dame in kwestie werd uitgenodigd en het eerste wat opviel was het gitzwarte haar, de grote knoestige handen, de gebochelde rug en haar harde schelle stem. “Hallo!!! Leuk dat jullie mij vragen om schoon te machen!!!” riep ze vrolijk. De vogels vlogen verschrikt weg uit de boom en de paarden spitsten hun oren. Wat was dat?! We bleven vriendelijk lachen, stelden ons netjes voor en toonden de kamers van onze meiden, de badkamer, de huiskamer en wat we belangrijk vonden om aan te pakken. Ondertussen bleef de vrouw maar praten, met die hele harde schelle stem. “Oh ja!! Nee, dat begrijp ik!!! Ja leuk he die meiden!!!! Jo kreeg een vertwijfelde blik in haar ogen. Toch, het uurtarief werd afgesproken en toen we na een uur afscheid wilden nemen gilde de vrouw in Jo’s oor: ‘Leuk hoor!!! Kein probleem, ik blijf zolang als het moet hoor! Ik ga niet eerder weg!! voordat alles gemacht is!!” We keken elkaar aan en zeiden niets. Zou dit wel goed gaan?
De volgende week kwam ze. In de badkamer trok ze een speciaal tenue aan dat iets weg had van een kimono in broekpak vorm en begon ze de kast te stoffen met een keukenrol. Ik ging maar weg; soms kan ik verkeerde opmerkingen maken en wie weet konden we wel iets leren van de Azerbeidzjaanse manier van poetsen. De vrouw krijste naar Jo: “Wat een leuke foto’s zeg!!! Wie zijn dit??!! Terwijl ze een conversatie probeerde te starten op het niveau misthoorn, vielen alle fotolijstjes om. “Kein probleem!! It’s okay!.” Onhandig probeerde ze alles weer recht te zetten waarbij het steuntje van een oud zilveren lijstje doormidden brak. Omdat ze netjes is opgevoed zei Jo ook maar: “Kein probleem. Eh, it’s okay.” Maar jammer vond ze het wel. En zo roste onze Azerbeidzjaanse brulboei door ons huis. Ze werd iedere tien minuten gebeld (haar ringtone was een hele harde house track) waarna een gesprek volgde met veel geschreeuw en gegil dat we interpreteerden als een normaal gesprek dat vrolijk verliep. Ze was daardoor niet snel, verre van dat. Alles werd wel gepoetst, van stopcontact tot deurscharnier met Glassex en een keukenrol. Het advies van Jo om misschien een lekker warm sopje te maken met een doekje, werd resoluut geweigerd.”Nee, dat doe ik nooit. Dit is meine methode!!! Na drie uur had ze eigenlijk de huiskamer gedaan en beloofde het een lange dag te worden.
Terwijl we op kantoor aan het werk waren, hoorden we beneden een harde knal. “Kein probleem, it is okay!!!” hoorden we haar schreeuwen, gevolgd door enkele onweerstaanbare scheldwoorden. Toen ik naar beneden kwam was ze, met grote zweetplekken onder de oksels op haar knieën de vloer aan het stofzuigen, met alleen de stang. “Die stofzuiger is niet goed!! Die zuigmond is kapot!! Ik keek naar de amper een jaar oude Philips stofzuiger die blijkbaar in een worsteling het onderspit moest delven tegen de machtige armen van onze schoonmaakster. ‘Kein probleem hoor,” zei ik om haar gerust te stellen. “ik bestel wel een onderdeel bij de onderdelenlijn.nl Gedurende de dag hoorden we op verschillende plaatsen in het huis van alles op de grond vallen, wederom gevolgd door veel gevloek. Nadat de dame eindelijk om half vijf was vertrokken, waren wij doodop. “Pff, vroeger was ik altijd blij als de schoonmaakster drie uurtjes langs kwam. Nu ben ik kapot” zuchtte Jo en ze keek naar de grond. “He, ze heeft hier helemaal niet gezogen?!” Inderdaad, daar lagen nog wat konijnenkeutels naast de bank; achtergelaten als kadootje tijdens het vaste speel en knuffeluurtje van Piraat het konijn. Er werd direct een inspectierondje gedaan en dat viel tegen. De spiegel in de badkamer was nog vies van alle tandpasta spetters, de bedden van de meiden leken nog steeds op een grote prop lakens, er lag stof onder ons bed, de ramen waren dicht, achter de vuilnisbak lag nog een uilenschil en bij de voordeur stond de oude afdruk van een modderige paard rijlaars. “Dit moet je wel zeggen hoor, misschien moet je haar gewoon een beetje op weg helpen wat de Hollandse manier van poetsen is” zei ik, en delegeerde het probleem subtiel naar Jo. “Weet je wat schat? We !! nemen lekker !! een wijntje !! en ik zet een muziekje aan!!! schreeuwde ik met een imitatie van onze schoonmaakster die na zo’n dag toch ook hartstikke schor moest zijn. De radio bleef echter stil en dat was raar. Ik probeerde van alles, maar hoorde alleen een zachte bromtoon. Voorzichtig keek ik achter de versterker waar 50 verschillende snoertjes lopen en zag dat hier grondig was gestoft. In alle ijver had onze slopende schoonmaakster daarbij een aantal kabeltjes uit de versterker getrokken met als gevolg geen geluid meer en een bromtoon. Na een half uur languit onder de kast te hebben gelegen had ik alle bedrading weer uitgevogeld en aangesloten. Vermoeid wilde ik een groot glas water voor de dorst. De kraan in de keuken leek echter te ontploffen; er kwam geen water meer uit de kraan maar uit het voetstuk op het aanrecht. Het water gulpte over het aanrecht en stroomde over de grond. “Jooooo!” gilde ik. “weet jij iets van de kraan in de keuken?’”Jo kwam aangelopen met een gebroken spiegeltje uit een slaapkamer boven en zei dat ze haar wel had horen vloeken op de kraan.
We zijn echt wel makkelijke mensen en hebben het nog twee keer geprobeerd. Maar iedere week ging er wel iets blijvend kapot; een stopcontact dat in de muur afbrak, een keukenla die uit de rails werd getrokken en er niet meer in kon en een afgebroken sleutel in de voorraadkast. Om erger te voorkomen, hebben we afscheid van onze schoonmaakster genomen. De rust is gelukkig wedergekeerd en ineens is het heerlijk om in alle rust weer zelf je huis te poetsen. Toch, mocht u nog iemand weten, we houden ons aanbevolen.
//
