Wie op vakantie gaat naar de Côte d’Azur heeft eigenlijk al teveel om te doen. Zelfs wij ontdekken na dertien jaar leven in Zuid Frankrijk nog steeds nieuwe dorpjes en marktjes en leuke restaurantjes. En om de keuze nog moeilijker te maken ligt buurland Italië heel dichtbij en kunt u vanaf ieder treinstation tussen Cannes en Menton iedere dag rechtstreeks naar Ventimiglia in Italië kunt rijden. Vanaf Nice arriveert u voor zo’n 8,5 euro in een andere wereld vol met pasta en de lekkerste cappuccinos. Italië is een geweldig land; misschien niet om uw spaargeld in onroerend goed te investeren, maar wel om te genieten van het sfeertje dat zoveel anders is dan Zuid Frankrijk. Met name de weekmarkt op vrijdag in Ventimiglia is een markt die u een keer moet bezoeken. Ga niet met de auto; de parkeerruimte is beperkt, het is druk en u wordt er niet heel vrolijk van.
De trein is veel makkelijker en stopt bovendien middenin het dorp. U wandelt vanaf het station binnen 1 minuut naar uw eerste verse cappuccino van de dag waarna uw portemonnee in lachen uitbarst als u 1,50 moet afrekenen. De prijzen zijn met vrijwel alles een stuk lager; veel Fransen slaan hier dan ook wekelijks groenten, wijn en kaas in. Een kilo tomaten voor een euro en verse courgettes voor 1,25 de kilo, het verdwijnt met kilo’s tegelijk in de Franse achterbak. Wij weerstaan de verleiding om met tassen vol groenten en fruit de trein in te gaan en wandelen rustig over de markt.
Weekmarkt in Ventimiglia, Italië: limoncello, hoge hakken en zelfgemaakte ravioli
Op de markt is niet echt een systeem tussen de aangeboden goederen; alles staat door elkaar heen: leren tassen, kleedjes voor op tafel, speelgoed en sjaals voeren de boventoon met af en toe een stalletje waar heerlijke verse worsten of Parmezaanse kaas wordt aangeboden. Een verse salami voor 5 euro, ja die kunnen we niet laten liggen. Ook een fles limoncello voor 8 euro nemen we graag mee. Eten is in Italië zo mogelijk nog belangrijker dan in Frankrijk; er staan dan ook veel stalletjes met keukengerei. Ik laat mij verleiden tot de aankoop van een bakblik om zelf ravioli te maken. De verkoper is een oude Italiaanse kok die met veel emotie uitlegt hoe ik het deeg moet maken en wat er allemaal in een ravioli kan als vulling. Ik kan bijna niet wachten om straks de keuken in te gaan; met een hongerig gevoel loop ik weg en zoek naar Jo. Jo staat ondertussen bij een stalletje waar jassen worden verkocht; haar oog valt op een soort cape met een bontrandje om de mouwen. Net voordat de vrouw het van de haak wil halen vraagt Jo ‘Enne, eh quanta costa?’ ‘Driehonderd vijftig euro, signora’. Oh. Niet alles is goedkoop op de markt.
Gelukkig zie ik verderop een paar ordinaire stiletto hakken voor een tientje. Ik hou ze triomfantelijk omhoog maar Jo lacht de hakken weg, geeft me een kus en loopt verder op haar flipflops; het is bijna twaalf uur en dus tijd om te lunchen. Ook leuk. Aan zee serveert men voor 15 euro een driegangen menu. Pasta, vlees, vis, pizza, zoekt u maar uit. Het restaurant is bomvol en de bediening snel en vriendelijk. Iedereen is vrolijk en van een economische crisis lijkt hier geen sprake al vraag je je wel af hoe een restaurant met zoveel personeel en zulke lage prijzen kan blijven draaien. Het zal ongetwijfeld met de bekende Italiaanse witte en zwarte economie te maken hebben.
We maken na de lunch nog een laatste rondje langs de zee, bekijken de zoveelste handtas, voelen nog eens aan een dik dekbed sprei voor 15 euro en gaan dan weer richting station. De TER trein staat al klaar op het halve uur dus alle tijd om een plek bij het raam uit te zoeken: om 15.57 verlaten we het station. Via Menton, Roquebrune Cap Martin, Villefranche en Nice komen we weer binnen aan de vertrouwde Cote d’Azur. Even een dagje vakantie naar Italië als u al op vakantie bent in Zuid Frankrijk. Een aanrader.
//
