Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst de griep heb gehad. Alzheimer zit wel in de familie maar ook dat probeer ik buiten mijn hoofd te houden door vooral op voeding te letten. Veel anti-oxydanten, vitamines, quinoa, geen brood, regelmatig vis en om de dag een smoothie met avocado, banaan, sinaasappel en rode vruchten houden ons al jaren gezond en sterk. Tot vorige week.
In de regio PACA heerst nl een nieuw soort griep die uit Mexico is overgewaaid. Het is een zeldzame nieuw combinatie van de Mexicaanse vogelgriep met een Spaanse griep. Alarm fase 1 dus in de ziekenhuizen waar inmiddels meer dan tweehonderd voornamelijk kinderen tot twaalf jaar zijn opgenomen wegens complete slapte en uitdroging. Ik kan u vertellen; ik heb nog écht nooit zo’n rotgriep meegemaakt. En het ergste is dat ik iedereen in mijn omgeving heb aangestoken met zware hoofdpijnen, heftige natte hoestbuien, duizelig, slap en overal spierpijn. Zelfs oud zeer van blessures of operaties komt weer tot leven, alsof het een zombie virus is. En net als u denkt dat het wel weer een beetje gaat komt Fase 2; de WC verandert in een horrorverhaal en u bent voor altijd vastgeklonken op de porseleinen troon. U weet op dat moment niet meer of het leven nog wel zin heeft. Zo erg.
Maar gelukkig, aan alles komt een einde en zo ook aan deze griep. Net voordat ik knock-out ging, had ik nog een bezichtiging van een nieuw te bouwen penthouse in Antibes. Altijd leuk want er is in de promotionele fase nog helemaal niets, dus je kan niet meer aanwijzen dan de blauwe lucht als de plek waar het appartement van ruim 1 miljoen wordt gebouwd. De Zweedse klant, een ondernemer met meer dan duizend m/v personeel komt speciaal ingevlogen en samen met de projectontwikkelaar bespreek ik vooraf welke prints we nodig hebben.
Het is zaterdagochtend, de vogeltjes fluiten, het zonnetje schijnt over de zee en ik wandel vrolijk naar de afspraak locatie toe. Wat heb ik toch een mooi leven denk ik nog. Ineens voel ik mij niet zo heel lekker; een beetje draaierig en misselijk. Ik moet ook ineens hoesten, een schorre schraperige hoest. Ik negeer het verder en de afspraak verloopt positief. We wandelen door de buurt heen, luisteren naar de auto’s, we gluren bij de buren en kijken naar historische panden die nooit gesloopt mogen worden waardoor de stijl en omgeving gegarandeerd blijft zoals het is. Eenmaal terug in het kantoortje, een soort Portakabin van 4 vierkante meter waar het lekker warm is dankzij twee loeiende elektrische kachels, moet ik nog een keertje hoesten en spontaan begint de projectontwikkelaar ook te hoesten. De Zweedse zakenman kijkt mij aan met een blik van ‘dat klinkt niet echt heel goed’ maar geeft mij toch een ferme hand als we afscheid nemen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Ook de ontwikkelaar is blij met de voortgang en geeft mij een hand. Dat had hij beter niet kunnen doen. Drie uur later lig ik te zweten in bed en ben ik blij dat het weekend is. Maandag wordt er normaal gewerkt, zij het dat ik alleen de meest urgente mailtjes beantwoord en ook nog mijn stem aan het verliezen ben. Jo ligt inmiddels naast mij in bed te rillen en te hoesten. De kinderen moeten zichzelf maar even redden en komen ons – net als de Opa en Oma uit Sjakie en de Chocoladefabriek – op bed verzorgen met warme soep en thee.
Dan mailt de Zweedse zakenman; hij is akkoord met het voorstel en hij koopt het penthouse. Mijn koorts gaat nog iets omhoog van blijdschap en ik sms de ontwikkelaar met het goede nieuws. Hij reageert helemaal niet. Nou ja, morgen maar weer denk ik voordat ik in de zoveelste slaap val. Twee dagen later heb ik nog steeds geen nieuws van de ontwikkelaar en hoor ik ook niets meer van de Zweedse koper. Heb ik het dan allemaal gedroomd? Drie dagen later krijg ik een mailtje uit Zweden: “Beste Ab, sorry dat ik niets heb laten horen, maar ik ben nog nooit zo ziek geweest als de laatste drie dagen! Het was afschuwelijk.” Ik proest het uit van het lachen en vergeet even het bacillen gevaar. Een dag later meldt ook de projectontwikkelaar zich: “Hallo Hab, ik heb denk ik een soort erge griep gekregen, het was niet normaal!! Ik was bijna dood en kon niets meer doen. Zelfs mijn telefoon hield er mee op.”
Gierend van het lachen rol ik over het bed; wat erg allemaal voor iedereen, maar ja, er is nu eenmaal geen groter vermaak dan leedvermaak. De Mexicaanse vogelgriep variant H1/n1 blijft volgens de Nice Matin zo’n 14 dagen in je systeem actief, dus de komende week zal ik nog maar even geen afspraken maken.
//
