Fransen maken het leven voor zichzelf niet makkelijk. Om banen te scheppen worden ogenschijnlijk simpele procedures ongelooflijk omslachtig gemaakt door alles met stempels en papiertjes te doen. We hebben wel Internet hoor, maar dat is eigenlijk slecht voor de Franse werkgelegenheid. En dus staan minder geschoolden met een gewichtig gezicht de hele dag formulieren te keuren, stempeltjes uit te delen en je door te sturen naar hun collega die het stempeltje moet beoordelen. Dat gaat bij veel instanties zo en zeker als het gaat om de extra’s die de overheid biedt. Wie in Frankrijk woont, zijn kinderen naar een lokale Franse school laat gaan, lokale belastingen betaalt en netjes in het Franse ziekenfonds zit, kan aanspraak maken op deze extra voorzieningen die het leven van een simpele burger wat aangenamer maken zoals vakantiekampen voor de jeugd. De schoolvakanties zijn hier begonnen en dat betekent dat onze meiden tot begin september vrij zijn. Heerlijk voor ons; we hoeven niet om 7 uur ‘s-ochtends in de auto te springen om iedereen naar school te brengen. Omdat wij geen opa’s en oma’s hebben waar de meiden een paar weken heen kunnen, regelen we het zo dat ze een week of twee naar een lokaal vakantie sportkamp kunnen; de z.g CLJ: Centre Loisirs Jeunes. Aangezien wij aan zee wonen, ligt ons ‘zomerkamp’ aan het strand. Met een eigen volleybalveld, surfboard paddles, kajaks, catamarans en een groep gemotiveerde sportbegeleiders die de Franse smurfen tussen 11 en 15 jaar lekker bezighouden van 9 uur in de ochtend tot 5 uur in de middag. Omdat de Franse staat goed voor haar burgers zorgt, kost dit alles slechts 20 euro per week, per kind. Volgens mij is er geen land in Europa die dit zo goedkoop aanbiedt.
CLJ
Daarom gaan al weken lang de geruchten dat IEDEREEN van school naar CLJ gaat. Logisch want het is feest voor de kinderen en ook voor de ouders. Alleen al een paddle surfplank huren kost normaal 20 euro per uur, dus tel uit je winst. Probleem is dat er een beperkt aantal plaatsen is. Ik grap tegen Yasmin, een vriendinnetje van Sophie dat we dan om 5 uur voor de deur gaan staan. ‘Ja, dat doet mijn moeder ook’, zegt ze doodserieus. ‘Echt waar?! vraag ik ongelovig en ik zie ineens lange rijen mistroostige mensen voor mij die in het holst van de nacht in een rij gaan staan omdat ze anders buiten de boot vallen en hun kinderen thuis moeten houden. We bespreken een plan hoe we dit gaan doen want ik heb eerlijk gezegd helemaal geen zin om 3 uur lang in een rij te staan. Uiteindelijk gaan de vriendinnen samen om 5 uur in de rij staan en als de inschrijving opent, dan sluiten de ouders aan.
Opstaan
Zo gezegd, zo gedaan. De wekker rinkelt genadeloos om 4.55 uur. Het is nog donker als ik een kop koffie maak en m’n schoenen zoek. Sophie is ook al wakker en kijkt erg wakker uit haar ogen. “Er staan al zo’n 15 mensen, en Yasmin is er al met haar grote zus!” zegt ze vrolijk. WTF, dan moeten we opschieten. Slim van die moeder om grote zus mee te sturen; wij scheuren snel met de motor naar beneden; er is gelukkig geen kip te zien dus we zijn met 6 minuten bij het zomerkamp aan zee. En daar staat inderdaad een lange rij mensen met chagrijnige gezichten, klapstoelen en thermoskannen koffie. Als iemand een gitaar zou meenemen, dan ziet het er nog wel gezellig uit denk ik, maar de sfeer is wat grimmig. Sophie loopt naar Yasmin toe en meteen beginnen iemand te klagen dat dat niet zo maar kan. Sophie gaat wijs zitten en houdt haar mond. Ik kijk de praatjesmaker vragend aan wat het probleem is en loop terug naar m’n motor, maar niet nadat ik lachend een foto maak van de groep. Niemand lacht terug.
Dossier
Na een klein uurtje slaap ben ik weer terug op het strand waar de rij is uitgegroeid tot bijna 300 mensen. Bizar, dit heb ik voor het laatst in Polen gezien, net na de val van de Duitse muur toen mensen ‘s-nachts in de rij stonden voor de bakker. De zon is al behoorlijk heet maar de groep mensen houdt stand en groeit zelfs, in de hoop een plaatsje te bemachtigen in het zomerkamp. In de tussentijd zijn gelukkig nummertjes uitgedeeld en Sophie heeft zowaar nr 14. Om precies 8 uur gaat dan eindelijk het hek open en schuifelen we langzaam naar de registratie; daar zit slechts 1 persoon om de inschrijving te registreren. In de rij loopt iemand langs en kijkt alvast je dossier na, want oh wee, als je dossier niet klopt dan kan je het vergeten. In Frankrijk smult men van dossiers met veel papier en stempels. Zo moet je je belastingaangifte meenemen als bewijs dat je belasting in Frankrijk betaalt, een medische verklaring van de dokter, een afgetekend overzicht van alle vaccinaties, twee pasfoto’s, een cheque en de ingevulde aanmeldingsformulieren. Ben je iets vergeten, dan kan je het zomerkamp op je buik schrijven.
Om precies 8.25 staan we weer buiten met een bewijs van inschrijving. Ik kan het bijna niet geloven, maar het is gelukt. De vakantie kan beginnen!