Onze zesjarige Fé is stapelgek op visjes vangen met een visnet. Het liefst struint ze urenlang langs de Zuidfranse kust, haar ogen spiedend door het warme zeewater, op zoek naar guppies. Terwijl we vorige week op de rotsen in zee stonden verzuchtte ze: “Weet je, ik zou eigenlijk wel eens zo’n echte visstok willen hebben….”. Ik keek om mij heen en zag een paar stoere vissers bewegingloos naar hun hengels staren. “Ah, een vishengel bedoel je? Ja, dat is leuk hee. Ik ga wel ‘s kijken voor je, schat” zei ik en het duurde minder dan een week voordat ik bij de Decathlon in Antibes complete werphengels vond voor maar 9,95 euro. Okee, je kan er geen snoek mee binnenhalen maar om te beginnen is het wel geinig. Ik deed mijn best om te bedenken hoe het ook alweer zat met dat lood, snoer, haakjes en wormen. Het is zo’n 35 jaar geleden toen ik voor het laatst in de Amsterdamse Hemhaven ging ‘snoeken’ met de buurman. Gisteren was het dan zover; aan het einde van middag namen we plaats op de rotsen aan zee en ik wierp voorzichtig mijn hengel uit met een dikke zwarte worm uit de tuin. Binnen 2 minuten hadden we beet, ik trok aan mijn hengel en verloor de haak, mijn lood en de vis. Het was wel spannend en zo zaten we – in de nog steeds warme zon – ruim een uur gebiologeerd te kijken naar de hengel. De buurman naast ons haalde ondertussen de ene na de andere dorade uit de Middellandse zee waardoor ik visioenen kreeg van visjes in aluminium folie op de barbeque, met koriander en citroen. Een uur later had ik serieus honger gekregen, niets gevangen en waren de wormen op. Ik gluurde bij de buurman wat hij voor aas gebruikte; het waren een soort bruine korrels die aan de haak werden geprikt. Aha, die gaan we nu eerst maar eens kopen en dan eten we van de week vast en zeker ook zelfgevangen dorade!
Als ze ons missen, dan zijn we aan het vissen. Als ze ons missen, dan zijn we aan het vissen. Als ze ons missen, dan zijn we aan het vissen.