Meestal slaap ik als een blok beton en geniet ik van de spreekwoordelijke ‘slaap der rechtvaardigen’. Maar vannacht sta ik naakt op het balkon met alleen de zee aan de horizon en een flauwe maan. Ik leun met beide onderarmen op het koude staal van de balkonreling en ik luister. Zoals altijd zijn het de kikkers en krekels die feest vieren en verder niets. Toch is er iets waarom ik hier sta.

Het komt natuurlijk door Jo. Zij kan ook heerlijk slapen maar heeft tegelijkertijd een half wakker oor dat luistert. Zo’n multi-tasking unit is typisch een vrouwending en reuze handig voor dochters die op stap zijn of om ongewenste indringers te horen. Niet dat we last hebben van ongewenste indringers tenzij muggen en wespen hier onder vallen. Maar deze nacht hebben we een serieuze indringer, of eigenlijk twee. Het begon een uur geleden.

Terwijl ik nog ver weg in dromenland ben, hoort Jo onze twee konijnen in de tuin alarm slaan. Dat doen ze door heel hard met hun platvoeten te stampen. Ik slaap daar dwars doorheen, maar Jo herkent dit als bunny natuurlijk meteen. “Er is wat!” sist ze door mijn schokbetonnen droomwereld heen en rent naar beneden. Nog voordat ik helemaal door heb wat er eigenlijk aan de hand is en nog even denk (en hoop) dat ik het droom, staat Jo weer naast mij. Dit keer met zaklantaarn en een verbeten blik in haar ogen. Dan kan ik maar beter opstaan en ook iets doen.

Terwijl ik een lampje aanknip, vertelt Jo in één adem wat ik heb gemist: “Jij hoort echt helemaal niets! Maar ik hoorde de konijnen en er sprong iets groots op het hok. Die arme konijntjes! Dus ik uit bed, ik loop naar beneden en kijk recht in de ogen van een vos, zo groot als een hond. En er waren twee vossen; een stond op de uitkijk en een stond bovenop het hok. Echt bizar, het leek wel een film en die vossen waren echt zo groot, niet normaal. Ik heb Floor (onze Golden Retriever met tennisbal ADHD) meteen naar buiten gestuurd en zei ‘Pak ze Floor!’. Maar die muts ging haar bal pakken, dus daar hebben we als waakhond echt helemaal niets aan. De vossen schrokken wel van de zaklamp en zijn nu weg, maar ze komen zeker terug. We moeten wel iets doen schat, want anders worden onze konijntjes opgegeten!”

En zo sta ik op het balkon, en ben ik ingedeeld in de nachtploeg die wacht moet houden over twee trillende konijnen. Ik ben een trouwe hond en doe alsof ik een soldaat ben die op wacht staat. Wat een stomme baan eigenlijk, en het wordt best koud ondanks de 25 graden. Ik hoor in de struiken wel iets lopen en zie een zwarte schaduw. Dat lijkt mij de vos. Maar wat moet ik nu doen? Moet ik van het balkon afspringen en de vos in een houdgreep nemen. Of een bloempot naar beneden gooien, in de hoop dat ik ‘m raak? Als ik er langer over nadenk is het best onzinnig dat ik hier sta, te wachten tot de vossen onder mij opnieuw een aanval openen op het konijnenhok.

Ik besluit om naar beneden te gaan, doe alle lichten aan en ga bij dichtbij het konijnenhok op Internet zoeken naar ‘Hoe verjaag ik vossen’. Ik ontdek knipperende lampjes voor 89 euro tot 2 meter hoge hekken die ze vroeger in Oost Duitsland hadden staan en onverwachte tips als ‘Laat de hele nacht de radio hard aanstaan, vossen hebben een hekel aan praatradio’. Alle opties lees ik door en ik word er niet echt vrolijker van. Een hek zou het meest logisch zijn, maar dat is best lelijk. Even schiet de gedachte aan een konijnen stoofpotje door mijn hoofd. Gelukkig weet ik dat snel te verdringen; die konijntjes horen bij de familie en moeten worden beschermd.

Uiteindelijk lig ik tot zes uur ’s morgens wakker, half luisterend naar nieuwe aanvallen en ondertussen aan het bedenken wat ik het beste kan doen. En dan weet ik het; ik ga schrikdraad spannen met 10.000 ampère; dat is goed genoeg voor een paard, dus zo’n vos krijgt dan helemaal een opdonder. De volgende ochtend rij ik naar Leroy Merlin en koop zes houten palen. Ik schroef van een oude paarden paddock op ons land de stroomgeleiders en schrikdraad, pak de boormachine en moker en twee uur knutselen later is het konijnenhok veranderd in Fort Knox. Met 25 meter schrikdraad verbonden aan een tikkende stroomgenerator.

We verkneukelen ons onder het avondeten over wat we vannacht zullen horen als die vos tegen het schrikdraad aanloopt. Ik leg mijn tactiek uit: “De vos kan wel springen, maar die lange staart raakt altijd een draad. Weten jullie nog dat Floor met haar staart tegen de draad aan liep?” Alle meiden weten nog hoe grappig het was dat de hond nietsvermoedend ineens een halve meter in de lucht sprong, dat arme beest. Geen leuker vermaak dan leedvermaak natuurlijk, maar het schrikdraad werkte bij een hond dus voor een vos zal het twee keer zo goed gaan.

We liggen die avond vroeg in bed, om niets van de aanval te missen. Met de deuren open luisteren we naar het nonstop gekwek van de kikkers tot we ineens een harde stroomstoot tik horen, gevolgd door wat stroomgeknetter en veel gestommel. Vossen praten blijkbaar niet, maar vloeken binnensmonds iets als ‘wat zijn dit voor geintjes?!’ Als sensatiejagers springen Jo en ik op het balkon en zien nog net een vos met zijn lange staart tussen de benen de tuin uitrennen, gevolgd door zijn vriend die er ook niets van begrijpt. Die komen voorlopig niet meer terug. En de konijntjes leefden nog lang en gelukkig.