Ik hou van Frankrijk. Vooral op de manier waarop de Fransen met lokale Corona regels omgaan. Als ik dinsdagochtend met Jo van een kop koffie en een mini-taartje geniet op de wekelijkse markt zie ik iedereen hetzelfde doen. “Ah, Marie ça va?” “Oui, ca va bien, et toi? Et la famille?” Bij een begroeting van een bekende gaat prompt het niet-medische mondkapje af en wordt er vol op de wangen gezoend. Nog een vriendin haakt aan en er wordt nog meer gezoend. Vervolgens worden de mondkapjes half om gedaan, bij voorkeur laag op de kin en gaat men op zoek naar verse groenten of een gebraden kippetje voor bij de lunch.
Dit is Frankrijk; een warmbloedig land waar knuffelen en zoenen heel gewoon is. Ook op school waar kinderen binnen én buiten een mondkapje moeten dragen, begroeten kinderen en ouders voor de schoolplein met twee zoenen op de wang. De manier waarop de Fransen dat kapje ook dragen is best bijzonder; altijd onder de neus want anders is het te benauwd. Misschien dat er in de grote steden beter op wordt gelet, maar in de dorpen langs de kust haalt men de schouders op over de Corona regels. De politie draagt zelf nauwelijks mondkapjes; alleen als er pers in de buurt is.
Didier Raoult
Didier Raoult, directeur van het ziekenhuis uit Marseille is in Zuid-Frankrijk de held en de enige die de waarheid zegt omdat hij bij geen enkele politieke partij hoort. Al in maart toonde hij aan dat HCQ en zink een goed medicijn is tegen Corona en dat mondmaskers niet helpen. ‘Je moet gewoon vaker je handen wassen, dan heb je nergens last van.’ Toen de media ineens vertelde dat IC’s aan de Côte d’Azur volstroomden, plaatste hij een furieuze video op Youtube of ‘ze’ (de media) helemaal gek waren. “De IC’s stromen juist leeg, houdt op met die leugens!” Met video-verklaringen van twee collega-artsen werd dit nep-nieuws vakkundig bezworen.
Didier is een goede vriend van Brigitte en Emmanuel Macron; ingewijden fluisteren dat dit de reden is dat President Macron het land niet gaat afsluiten met opnieuw een complete lock-down zoals in maart. Daarom kiest Frankrijk voor lokale maatregelen; in Marseille gingen de restaurants twee weken dicht en mogen morgen weer open. Heeft het geholpen? Misschien.
Alpes Maritimes in het Rood
De Alpes Maritimes was afgelopen weken een rode zone, maar wat hebben we er nu echt van gemerkt? Helemaal niets. Alleen als we naar een restaurant toe lopen, dragen we dat masker vanaf de parkeerplaats naar het restaurant. Eenmaal binnen aan tafel is het gezelligheid als altijd. Niemand draagt een mondkapje, er is geen anderhalve meter regel en er zijn zeker geen plastic schermen tussen de tafels.
Aangezien Fransen gemiddeld toch vaker per dag op een terras zitten (ochtend koffie, middaglunch, apéro, diner), draagt men eigenlijk alleen op straat en in winkels het mondkapje. Grappig is wel dat als men aan de beurt is bij de bakker, het mondkapje naar beneden wordt gedaan om de bestelling door te geven. ‘Ja, want anders verstaat ze mij niet’, zegt een mevrouw voor mij. Ik doe haar braaf na want gemompel achter een masker maakt mijn Frans er ook niet beter op.
Dankzij al deze draconische maatregelen zijn we de afgelopen week van oranje weer op weg naar groen. Al was het vorige week ineens Alerte Rouge door een naderende tropische storm. ‘We zijn morgen vrij, haha!” verklaarden onze meiden lachend op donderdag; “Ja, er komt een storm aan of zoiets en alles is dicht, ook de winkels.” De meteo waarschuwt inderdaad voor zware regenval, maar liefst 30 centimeter in 10 uur. Ik besluit ons tuinmeubilair en alles wat losligt op te bergen; je weet tenslotte maar nooit.
Storm Alex
Op de dag des onheils zelf blijven we allemaal demonstratief in bed liggen met zelfgebakken croissants, chocoladebroodjes en koffie. Het regent hard maar denken ‘als dit het is, dan valt het allemaal wel mee’. Om 18.00 uur ‘s-avonds valt dan ineens de stroom uit. Ik kijk in het dal; het is donker dus we zijn niet de enige. Nu voelt het toch wat spannender, zonder Netflix, Internet en verlichting. Kaarsjes gaan aan en we eten ontbijtkoek als avondeten. Na 3,5 uur gaat alles ineens weer aan; voor ons is de storm voorbij.
We hadden op dat moment geen idee welk drama er zich 5 kilometer verderop afspeelde, in het achterland van Nice. Daar raasde een orkaan met de naam Alex op verwoestende wijze door het dal. Een compleet dood bos werd meegesleurd en bergbeekjes veranderden in kolkende rivieren. In Tende, een dorpje in de bergen, storten woningen aan de waterkant in, electramasten verdwenen in het water en een complete begraafplaats met 150 oud-bewoners spoelde weg. Een bizarre en levensgevaarlijke situatie waarbij 33 mensen waaronder verschillende hulpverleners in het water verdwenen.
President Macron is op dit soort moment wel de President die je nodig hebt; hij is snel ter plaatse, slaat zijn armen om mensen heen, biedt troost en komt met 11 miljoen over de brug voor het herstel. Corona is op zulke momenten helemaal niet meer aan de orde; dit was een écht gevaar voor de bevolking.
Op dit moment van schrijven; een week later, zijn nog maar 8 lichamen geborgen en zoeken meerdere helicopters dag en nacht naar slachtoffers. Extra luguber is het feit dat 150 lichamen (of wat daar van over is gebleven) met de stroom zijn meegenomen, de zee in. Gelukkig wordt er nu niet veel gezwommen, maar je schrikt toch als je tegen een schedel aanzwemt. Het geluid van overvliegende helicopters richting zee is deze week een vast gegeven; we zien ze soms terugvliegen met iets groots aan een lange lijn, het lijkt op een kist. Gaat daar Tante Jeanne weer terug naar haar rustplaats? We hopen het maar.
Deze hereniging van families is in ieder geval mooi op tijd voor de aankomende kerstperiode. Een moment waarin Frankrijk al heeft gezegd dat Kerst een Christelijk familiefeest blijft dat zichtbaar moet worden gevierd met Kerstmarkten. En natuurlijk komt de hele familie bij elkaar. Familie is heilig in Frankrijk; daarom zijn er totaal geen restricties op familiebezoek of verjaardagen. Vive la Republique!
//
