Als dierenliefhebber word je eigenlijk nooit teleurgesteld; of het nu een hond, kat of paard is, de liefde en affectie dat het dier voor jou heeft, is onvoorwaardelijk en levenslang. Dat kan je van mensen en kinderen helaas niet altijd zeggen. Gelukkig komen er soms dingen op je pad die je van tevoren niet zag aankomen en die het leven bijzonder maken. Zo ging onze grasmaaier kapot en kon niemand mij een bougie leveren die in het Chinese apparaat paste. En zo begonnen we langzaam te denken aan een geitje als oplossing voor het maaiwerk; een vriendin van ons heeft twee geiten en die houden netjes haar hele tuin bij. Zij blij, vriendin blij, dus dat leek ons wel wat. Hoe het gesprek dat we als familie voerden precies ging weet ik niet meer, maar ineens was het geitje een Shetland pony geworden. ‘Leuk voor Fé, die bijna acht jaar is en gek op dieren’. Maar ook grote zus Juul rijdt al 10 jaar paard en die zagen we niet echt op een Shetlander zitten; dus de Shetlander werd een pony. Maar ja, wat voor pony dan? En wat eten die beesten wel niet? Op onze ontdekkingsreis in paardenland kwamen we een aardige mevrouw tegen die vlakbij ons woont en zich bezig houdt met adoptie paarden. Dat zijn niet altijd ziek of gestoorde dieren; soms krijgt de eigenaar van een blij paard een ongeluk en kan er niet meer voor het paard worden gezorgd; en soms is het paardje gewoon te oud om nog in de manage te werken en zoekt men voor de ‘ouwe dibbes’ een mooie oude dag. Die aardige mevrouw zoekt dan een gezin dat voor het paard wil zorgen en als je aan de voorwaarden voldoet, dan word je voor de helft eigenaar zonder kosten. De andere helft komt eens per half jaar kijken of je het paard goed verzorgd en niet commercieel uitbuit. Na een bezoek aan wat manages in de regio, schoten onze ogen vol gevolgd door verschillende kogels door de kerk met als besluit om ons als adoptie gezin op te geven. Inmiddels staat er een eigenwijze pony en een bejaarde Shetlander in de wei, allebei heerlijk te genieten van het gras, alle aandacht en het uitzicht op zee. Wij ontdekken nog iets nieuws; niets is meer ‘Zen’ dan op een stoeltje te gaan zitten kijken naar je paardjes. Een win-win situatie dus voor iedereen. De paarden maaien mijn gras en eten hun buik vol, iedereen is lekker buiten bezig en we zijn allemaal vroeg uit de veren. Zo haal je het maximale uit je dag en is het spreekwoord helemaal waar: ‘Je eigen haard, is een paard waard.’
Franse haard is paard waard.