Hema in Frankrijk stimuleert verslaving

Het is toch wat met die Hema; hebben ze van die handige kleding pashokjes in drugsland Nederland waar junks zonder UV-lampen rustig hun shotje kunnen scoren en waar af en toe een insuline spuitende patient zonder pardon uit een hokje wordt getrokken als bewijs dat de goeden ook bij de Hema onder de kwaden moeten lijden. Er zijn zelfs mensen verslaafd aan de Hema; die gaan elke dag even naar binnen om de zoute rookworst te ruiken. Of een stukje onovertroffen appeltaart te proeven. De ooit zo respectabele Hollandsche Eenheids Maatschappij Amsterdam is nu een voorraadkamer voor en van verslaafden geworden, tot junks in de pashokjes aan toe. En het kwaad wordt groter; de opmars van de vrijzinnige Hema is in Europa niet te stuiten; na Nederland valt ook Frankrijk massaal voor de verleidingen van dit handelswarenhuis. Toen we 8 jaar geleden uit Nederland vertrokken kon ik mijn verslaving nog redelijk bevredigen, met wekelijkse shotjes die ik uit Nederland mee terug het vliegtuig in smokkelde. Sinds ik echter niet meer tot het forensen volk behoor, ben ik de laatste twee jaar noodgedwongen afgekickt. Dat deed pijn, maar ik leef nog. Alleen als vrienden uit het verderfelijke Nederland een zakje voor mij meenemen, begin ik te kwijlen en kan ik mij niet beheersen. Het is te zielig voor woorden, ik weet het. Gelukkig heeft de Hema sinds vandaag mijn verslaving on-line beschikbaar gesteld; heerlijke gesuikerde salmiak drop. Mijn onderlip trilt, mijn handen beven als ik met een gelukzalige glimlach 10 zakken drop bestel. Ik ga vast achter de voordeur liggen. Dankjewel Hema, dankjewel. Nu nog haring. Met uitjes.