Na twee weken lockdown raken we in Frankrijk langzaam gewend aan het idee dat deze situatie nog wel een paar weken zal duren. Onofficieel werd al gesproken over 45 dagen, maar een dergelijke boodschap voer je als regering beter in kleine stukjes aan het volk. En dus gaan we maandag nog eens twee weken in lockdown waarbij we via social media contact houden met de buitenwereld. Nu ontdekt is dat het virus 24 uur op papier en aan je schoenzolen blijft plakken, mijden we ook de supermarkt, ook al staat iedereen daar buiten netjes op twee meter afstand van elkaar in de rij om 20 minuten te mogen winkelen.
Beter is het om online de boodschappen te doen en deze met de auto op te halen. En zo bestelden we online bij de Géant Casino een achterbak vol met eten en noodzakelijke vrouwen dingetjes zoals maandverband, schoonmaak doekjes en shampoos. Ik neem semi-dramatisch afscheid van het gezin en zit met tuinhandschoenen aan en een sjaal voor mijn mond in de auto, alsof ik een bank ga overvallen en geen vingerafdrukken wil achterlaten. Onderweg word ik aangehouden door de CRS politie die mijn zelf ingevulde verklaring en paspoort goed bekijkt. Eenmaal bij de supermarkt zie ik een lange rij voor de Casino Drive en daar komt na tien minuten weinig beweging in. Net als bij de beveiliger die met mondkapje op bij iedere auto wel tien minuten staat te praten. Eindelijk mag ik mijn raampje open doen. “Heeft u een ophaaltijd om 19.00 uur? Sorry, maar die tijd is geannuleerd want we hebben geen boodschappen meer. Deze rij mensen is van 17.00 uur dus u kunt beter gaan.” Na telefonisch overleg met Jo besluit ik om dan toch maar de supermarkt in te gaan. Er hangt een rare sfeer die mede veroorzaakt wordt door de lege schappen en mensen die nieuwsgierig naar de inhoud van je wagentje kijken. Een kropje sla kost ineens 3 euro en alle netjes sinaasappels zijn verdwenen. Dat schiet niet echt op.
Ik gooi zo snel mogelijk van alles in de wagen, en loop koortsachtig heen en weer. Ik krijg het steeds warmer, ik zou toch geen Corona hebben opgelopen? Ik wil het liefst mijn handschoenen en sjaal uit doen maar dan word ik mogelijk door het virus besprongen. Dus toch maar rustig ademhalen en dan eindelijk aansluiten in de lange rij voor een van de twee kassa’s die open zijn. Mensen dragen stofmaskers als mondkapjes of dragen expres helemaal niets. Iedereen kijkt elkaar als een soort zombie aan; bijna emotieloos. Als ik aan de beurt ben, blijkt dat ik vergeten ben om het fruit te wegen. Normaal zeg je dan ‘laat maar’ alleen nu dacht ik ‘fuck it’, ik moet wel wat vers eten in huis hebben voor m’n dames. Door een erehaag van priemende blikken en gemompel achter stofkapjes loop ik snel naar de groenten afdeling en weeg de zakjes. Zeven euro voor 6 losse sinaasappels? En vijf euro voor tien tomaatjes? Ik neem het toch maar mee, niemand weet of de supermarkt volgende week nog wat in huis heeft. Het lijkt wel oorlog, al at mijn moeder als meisje tijdens de oorlog in Amsterdam bloembollen die op de kachel werden gegaard. Zover komt het hier hopelijk niet.
Met een trots gevoel en een auto vol boodschappen krijg ik onderweg naar huis duidelijke instructies van Jo in haar nieuwe functie als Chef Ontsmettingen en Vieze Virus Verdelging: “Zet de boodschappen boven voor de deur, maar kleed je helemaal uit in de garage en gooi al je kleren in de wasmachine. Zet de machine aan op 90 graden. Ook je schoenen in de garage laten staan; straks loop je het virus mee naar binnen!” En zo loop ik piemelnaakt naar binnen terwijl Jo met desinfecteergel alle boodschappen schoonmaakt. Veel gekker dan nu kan het toch niet worden. Gelukkig kan Jo van alles tegelijk en zitten we 20 minuten later aan tafel met de beloning van mijn supermarkt avontuur; verse zalm met tomatensalade en pasta.
Aan de Cote d’Azur zijn maar weinig mensen écht ziek en op de IC liggen maar een paar patiënten. We lezen dat Corona patiënten uit Noord Frankrijk naar Nice worden gevlogen maar verder is het leven hier rustig en schijnt de zon. De straten zijn gedesinfecteerd en de zee lijkt blauwer dan ooit. Via Amazon bestel ik een voetbaldoel van 3 x 2 meter voor Fé die eindelijk haar voetbaltalent heeft ontdekt. Ik mag op doel staan en krijg blauwe handen van de vele poeiers die op mij worden afgevuurd. Het is een mooie tijd om te klussen; de tuin krijgt ongekend veel aandacht en de garage is nog nooit zo opgeruimd geweest. We slapen langer dan normaal en zitten in een soort van retraite met veel sport en veel muziek luisteren waarbij zoon Tom vanuit Nederland ons iets nieuws stuurde: 8D muziek; heerlijk met oordopjes in. De meiden houden hun sociale contacten op peil met online kaartspelletjes en videoconferencing. Tot ver na middernacht horen we ze lachen en praten. Er zijn zelfs speciale Apéro apps om met vrienden via het beeldscherm op het leven te toasten. Op Netflix hangen Jo en ik verslaafd aan de spannende serie Colony; een kijktip van Juul die vanuit haar appartement in Cannes een poging doet om alles te bekijken wat Netflix op voorraad heeft.
Het werk gaat door op halve kracht; we schrijven nog steeds content en klanten voor een zonnige woning in Frankrijk of Ibiza willen wel komen kijken, maar mogen het land nog niet in. Of uit. Deze crisis kan trouwens voor Nederland extra lang duren aangezien er nog steeds geen echte lockdown is en iedereen gezellig naar de bouwmarkt of het tuincentrum gaat. Of bij elkaar op visite. Uche uche. Of dat verstandig is, weten we over een maand. In het slechtste geval zit Nederland dan écht op slot terwijl Frankrijk voor de zomer weer open denkt te zijn.
Deze tijd geeft iedereen in ieder geval de ruimte voor zelfreflectie: is mijn baan wel zo leuk, woon ik hier wel goed en zou ik niet eens iets anders willen gaan doen? Dit is misschien wel het moment om uw leven anders te gaan zien en dingen te veranderen. Anderen schieten in een depressie, geholpen door angstaanjagers als Robert Jensen die een groot complot zien(maar geen oplossingen). Ik ga daar deels in mee; de media aandacht is inderdaad ongekend terwijl de griep alleen al ieder jaar meer levens eist. Toch lagen er met de laatste griep epidemie in 2018 niet zoveel mensen op de IC, dus deze Kung Flu is een stuk dodelijker. Hoe dodelijk weten we niet en de RIVM meet het ook liever niet. En er zal vast een verband zijn tussen de immens slechte straling van het 5G netwerk dat u als ‘de snelste oplossing voor al uw Internet wensen’ wordt opgedrongen. Het rijke Noord-Italië en met name Padova staat vol met deze zendmasten, net als Wuhan dat het eerste Chinese 5G testgebied is. Dat virussen gevoelig zijn voor trillingen en resonanties kunt u in diverse wetenschappelijke publicaties vinden, dus het zou zomaar verband kunnen hebben al doet de officiële media pogingen om dit tegen te spreken. Want 5G is kassa en controle op alles wat u doet.
Blij worden we niet van al deze informatie dus laat ik afsluiten met een positief initiatief dat volgende week wordt gehouden. Weet u nog de hevige bosbranden in Australië en dat de hele wereld op 1 bepaald moment samen in meditatie ging (sommigen noemen dit bidden). De volgende dag vielen er hevige regenbuien die niet waren voorspeld. Gesterkt dat je met positieve gedachten niet alleen je eigen wereld maar ook de wereld om je heen kan veranderen, is er aankomende week weer een dergelijk moment. Wij zijn geen onnozele zwevers maar zetten toch de wekker in de nacht van 4 op 5 april om 04.45 uur en steken twintig minuten van onze positieve energie in de gedachte dat het Corona virus verdwijnt. ‘Baet het niet, schaedt het niet’! En als beloning zien we de zon opkomen, dat is altijd een mooi moment. Meer informatie kunt u vinden op deze Youtube Ascensietijdlijn.
Vanuit de ZuidFranse lockdown wensen wij u veel gezondheid, rust en wijsheid toe!
//
