Het tragische nieuws over de aanslag op vlucht MH17 raakt iedereen. In ons gezin dat van oudsher banden heeft met Hilversum, zijn de lijntjes met de slachtoffers wel heel direct; klasgenoten, vrienden, we kennen allemaal een paar van de slachtoffers. Voor onze kinderen is het een harde confrontatie met de werkelijkheid van het leven. Ook oud-collega’s bij Shell zijn aangeslagen door het verlies van gewaardeerde collega’s. Dat we allemaal een keertje dood gaan, is geen verrassing. Maar op een moment dat je vol in het leven staat en op een veilige vlucht naar Maleisië vliegt, dan is het wel heel wrang als je door de Russen uit de lucht wordt geschoten. Er zijn zoveel vragen; de belangrijkste is misschien wel ‘waarom vlieg je überhaupt boven een oorlogsgebied?’
Waar ik mij extra boos om kan maken is dat Nederland geen f@#ck doet om werkelijke actie te ondernemen; het is fijn dat de koning en minister president het condoleance register ondertekenen, maar hadden we niet direct een zwaar bewapende ploeg daar heen moeten sturen om het rampgebied af te sluiten om ONZE mensen te beschermen tegen plunderingen en misselijke foto’s van terroristen met het knuffeltje van jouw kleinkind als trofee op Twitter? Door al ons beschaafde gepraat en sancties hebben Russische terroristen drie dagen de tijd gehad om raketbrokstukken te verwijderen en de lanceerinstallatie te verplaatsen naar Rusland en daar te vernietigen.
Het verlies van zoveel leuke en vrolijke mensen is afschuwelijk, maar het besef dat we niets doen is net zo shit. Zo denkt Rusland dat ze alles kan maken met deze doelbewuste aanslag door hun marionnetjes in het veld. We hebben als Nederland niets geleerd van het gebroken geweertje in 1940 of het slappe verweer in Srebenica.