Het is misschien wel een van de best bewaarde geheimen aan de Côte d’Azur, en wellicht de sleutel tot een meer gevulde voorraadkast in Huize Abandjo in 2015. Wie hier woont, weet dat je binnen 20 minuten in Italië staat, op een marktpleintje in Ventimiglia. Veel expats en Fransen gaan hier iedere vrijdag naar toe omdat je op de markt voor vijf euro een leren riem koopt, voor tien euro een pannenset en voor 3 euro een warme sjaal scoort. Tel daarbij de heerlijke cappuccino op die overal maar 1,40 kost en een pizza acht euro. Voldoende argumenten om eens in de maand naar Ventimiglia te rijden. Toch hoor ik al langere tijd dat Fransen ook hun wekelijkse boodschappen doen in Italië; de LIDL zou zelfs de helft goedkoper zijn dan de LIDL in Nice? Mijn immer spaarzame kant had deze wetenschap netjes opgeslagen als ‘dat ga ik ooit nog eens uitzoeken’, maar verder was ik er niet mee bezig. Totdat ik twee weken geleden bij een hooileverancier aan de praat raakt met een Italiaan uit Liguria. Ook hij wist mij stellig te verzekeren dat de supermarkten in Italië de helft goedkoper waren dan de Franse. Hmm, toch wel interessant. Nu het vakantie is, besloten Jo en ik om op onderzoek uit te gaan. Met het idee dat we voor 75 euro drie supermarkt wagentjes vol kunnen inladen leg ik optimistisch 15 boodschappentassen in de achterbak en wat koude koelelementen in de diepvrieszakken voor ‘jeweetmaarnooitalsweindefilestaanwatheelnormaalisaandegrens’. Jo noteert alle betalingen van tolwegen; vanaf Nice is dit in totaal 3 euro 70. Het autoverbruik is 1:12 dus na 38 kilometer staan we bij het station geparkeerd. Totale kosten 3 liter diesel a 1,07 en de tol maakt € 6,91. Plus de reis terug zou het boodschappen doen in Italië ons zeg maar max. 15 euro meer kosten. Als inderdaad de boodschappen zoveel goedkoper zijn. Ik krijg visioenen van tientallen dozen pasta, sausjes, parma hammen, parmezaanse kaas en natuurlijk de noodzakelijke dingen als wasmiddel, wc papier, shampoo en vooral liters conditioner, dat gaat echt snel met zoveel vrouwen met lang haar in huis. Om de spanning voor het ‘Grote Los Gaan’ op te bouwen, gaan we eerst een rondje maken langs zee. Het is rustig en koud; op het strand ligt heel wat wrakhout dat door opvallend veel mensen wordt weggehaald, als brandstof voor de kachel. We eten een pizaatje aan zee, krijgen een serenade van een man op een gitaar en gratis limoncello van de baas. Altijd gastvrij, die Italianen. En dan stappen we in de auto voor ons eigenlijke doel; de LIDL die net langs de oprit na de autostrade ligt!

We parkeren de auto en ik prop alle tassen in het supermarktwagentje. De indeling van de supermarkt is hier anders en we gaan eerst maar eens naar de groenteafdeling; een mooie graadmeter voor de versheid en de prijzen. We worden aangestaard door de lelijkste courgettes ever, en ook de bleekselderij heeft de moed opgegeven ooit nog te worden gekocht. De tomaten zijn vermomd als witte kool en de sla hangt verlept en lusteloos in een bak. Het is duidelijk dat LIDL in Italië geen prijs voor de beste verse groenten heeft gewonnen; het lijkt er meer op dat de meest oude groenten en fruit hier worden gedumpt, maar wel voor een normale prijs verkocht. Een netje van twee kilo mishandelde sinaasappels kost 3 euro; dan doet de Géant in Villeneuve dat beter voor twee euro. Enigszins uit het veld geslagen door deze veganistische teleurstelling lopen we door naar de ontbijtafdeling; voor de muesli en de ontbijtkoekjes. Zie ik het goed?! De prijzen hier zijn zelfs duurder dan in Frankrijk! Bedremmeld kijk ik naar alle boodschappentassen die we leeg terug naar huis zullen nemen; hier wordt niet gewinkeld. Nou ja, we nemen voor de grap wat pastasaus en twee blikjes drinken voor onderweg mee. Aan de kassa zit het meest ongeïnspireerde personeel dat je je kan voorstellen; niet zo gek als je bedenkt dat de lonen in Italië superlaag zijn. Zo verdient een administratief medewerkster van 28 jaar nog geen 800 euro per maand. Dat verklaart waarom veel volwassenen nog bij hun ouders wonen; het is vrijwel onmogelijk om een zelfstandig bestaan op te bouwen. Dus geloof niemand die u vertelt dat het zo voordelig boodschappen doen is in Italië; het enige dat de helft goedkoper kost, dat is het personeel. Wat we wel in Italië blijven doen is die heerlijke romige mozzarella buffalo kaas en die oude brokkelige parmezaanse kaas kopen, bij dat leuke winkeltje aan de markt. Het is net zo duur dan in Frankrijk, maar het smaakt veeeeel beter. Dat is wel een autoritje waard.