Koot dazuur en algentherapie

Wie in het gelukkige bezit is van een zwembad aan zee, weet na verloop van tijd dat het zwembad extra onderhoud vraagt. Zoiets leer je met vallen en opstaan; nadat ik in mijn eerste jaar aan de Côte d’Azur het zwembadwater donkergroen met klontjes heb laten worden, tientallen emmers ‘chloor choc’ heb verbruikt, de kinderen als bewijs van mijn chloorexperimenten met natte groene haren aan tafel zaten door een te laag ph-gehalte en/of een te hoog chloor gehalte, heb ik het nu dan eindelijk door. De kunst is om alleen je chloor en ph gehalte op peil te houden, en dan heb je eigenlijk altijd helder water. Dacht ik. Tot vorige maand. Het water bleef troebelig en de voegen zagen eruit alsof iemand er pindakaas in had gesmeerd. Nadere inspectie leerde ons dat we helemaal geen voegen meer hadden; tussen de 7500 kleine kleine tegeltjes zat alleen maar troep en groene zeewier. En zo begon Operatie Schoon Zwembad waarbij we – om de kosten te drukken – besloten hadden om het zwembad helemaal zelf opnieuw te voegen. De lokale zwembadinstallateur, een vriendelijke man van ongeveer mijn leeftijd was zo vriendelijk om ons een beetje op weg te helpen, toen ik hem uitlegde dat we welwillende klussers zijn met weinig geld en een beetje advies nodig hadden hoe we dit het beste zelf konden aanpakken. “Nou, dan moeten we eerst het zwembad met pure chloor behandelen, om alle oude voegen en kalk tussen de tegeltjes weg te halen. Dat is een gemeen en gevaarlijk werkje dat ik beter voor u kan doen. Daarna zal ik u laten zien hoe u moet voegen, ik zet de zakken cement neer plus een rol touw en dan kunt u rustig verder doorgaan.” De functie van de rol touw was mij een beetje onduidelijk, misschien als je het niet meer zag zitten, maar ik vond het een mooie deal. De week daarop stond ik klaar in mijn oude broek om enthousiast mee te helpen met de zuurbehandeling. Terwijl de man zonder enige bescherming voor zijn neus of mond pure chloor in een emmertje goot, sloeg de bijtende zuurstank mij al om de keel. Door mijn tranende ogen heen keek ik naar de man die alle Arbo veiligheidsregeltjes aan zijn rubberen laars lapte en met zongebruind maar zwaar doorgroefd gelaat met een borstel het pure chloor op de tegeltjes borstelde. Wat er dan gebeurt laat zich het beste omschrijven als een geelgroene nachtmerrie; met veel gesis werd de kalk tussen de tegeltjes verbrand en enorme rookwolken kwamen uit het zwembad. En de man bleef hoestend doorschrobben terwijl ik, op twee meter afstand bijna voorover viel van de giftige stank. ‘Dit is toch niet echt goed voor uw gezondheid he?” kuchte ik door de rookwolken heen, angstig kijkend in welke hoek van het zwembad ik een teug schone adem kon halen.” De man spuugde op de grond: “Niet echt nee, uche, uche ik ben ook weer mijn gasmasker vergeten, maar ja, we zijn al op de helft. Laat mij het maar doen, ik ben het gewend.” Met een mix van bewondering en afgrijzen zag ik hoe deze ondernemer zijn werk deed maar ondertussen zijn levensduur aan de Côte d’Azur zag verdampen. Jo kwam kijken naar de gifgroene wolken die door de vallei heen wapperden als een Syrische luchtaanval en alles wat vloog en bewoog neerhaalde. Ze keek mij bezorgd aan: “Is dit wel normaal, zoveel stank en rook? Wat doet die man, dat is toch levengevaarlijk?!” Ik haalde mijn schouders op en maakte een grapje dat het in ieder geval niet goed was voor je huid: ‘want die man is pas 25, weet je….’. “Echt waar? Jezus, wat erg, ik dacht dat hij 45 was.” Vol ongeloof keek Jo naar de man en ik kon nu geen ‘John Ewbankje doen’ en mijn grap terugtrekken, dus ik liet het maar zo. Aan het eind van de dag was iedereen in het gezin geinformeerd over de gifgroene dampen en dat die jongen pas 25 jaar was en er twee keer zo oud uit uitzag. De volgende ochtend kwam de nietsvermoedende man zijn voegdemonstratie doen en Jo informeerde bij de koffie belangstellend of de man zelf ook kinderen had, als subtiele manier om naar iemands leeftijd te vragen. ‘Jazeker’, zei de man blij, ‘ik heb een dochter van 25’. Terwijl Jo haar verbazing niet kon verbergen en de man dacht dat hij er dus of heel goed of juist heel slecht uit zag voor zijn leeftijd, viel langzaam het kwartje van mijn grap bij mijn schat. In de keuken siste ze: ‘Oh, die man is helemaal geen 25! Wat een rotgrap, en ik zat ‘m al zo aan te kijken!’ De rest van de week hebben we lachend het hele zwembad gevoegd, de lampen vervangen en ook de filters schoongemaakt. De jonge oude man kan trots op ons zijn. Voor de klussers onder de lezers; het touw was een rol vlas waarmee je binnen 10 minuten het overtollige cement makkelijk kan verwijderen. Oud geleerd, zo gedaan.