Op de berg waar we met veel plezier en prachtig uitzicht wonen, denken sommige mensen eenmalig ‘dat het een gezellig eenrichtingsweggetje is’ en scheuren met 60 tot 80 kilometer naar beneden om er met de doodschrik in het lijf achter te komen dat de tegenligger er net zo over dacht. Dagelijks zijn er wel bijna-botsingen op het smalle bergweggetje en iedereen haalde opgelucht adem toen de gemeente via borden langs de weg aankondigde dat de veiligheid zou worden aangepakt. Het werk zou drie weken duren en kostte slechts 70.000 euro, volgens mij kan je daar kun je heel wat vervelende asfaltdrempels voor neerleggen. Zo’n vier weken geleden kwamen de mannen aangereden; met asfaltschraapmachines, een stoomwals zonder stoom maar op diesel, natuurlijk vrachtwagens vol met asfalt en heel veel mensen in gele vestjes en helmen. Operatie ‘Maak de weg veilig’ was begonnen! De dagelijkse files namen we voor lief want de mannen stonden daar tenslotte voor ons. Inmiddels is de rook opgetrokken en zijn de wegwerkers verdwenen, ons achterlatend met een juweel van verkeerstechnische correctheid; een soort slurf. Nergens zijn drempels aangelegd, alleen op de plek waar de weg recht was en vol gaten zat (dus daar reed je sowieso niet hard) heeft men nu superstrak asfalt neergelegd en de weg op 1 punt iets versmald. Je moet nu even 1,5 meter naar links en daarna weer naar rechts. Dat kan met 1 vinger in je neus en zonder de voet van het gaspedaal af te halen want het is breed genoeg. Natuurlijk kan je je hier druk over maken (zonde van het geld, sukkels, idioten, moet er eerst iemand dood etc) maar misschien zit er wel een gedachte achter. Is het een verstopt advies op de crisis; mee laveren maar wel vaart houden? Je weet het niet. En zo sluit ik mij terwijl ik in het duister tast waar die 70.000 euro is gebleven aan bij de Franse filosoof Michel Eyquem de Montaigne. Zijn devies was “Que sais-je?” (Wat weet ik?) om de beperkte kennis van de mens aan te geven.
Michel Eyquem de Montaigne en de onbegrepen verkeersdrempel.