Als je als mens flexibel in het leven staat en tegenslagen ziet als leermomenten, dan kan je extra genieten van de kleine dingen. Daar hoef je helemaal niet rijk voor te zijn; sterker nog, we hebben medelijden met de stakkers die alleen maar over geld kunnen praten en hier alles voor over hebben om zogenaamd gelukkig te kunnen zijn. Maar owee als dat geld wegvalt, dan staan ze met lege handen en is de identiteit vervlogen. Wie op zo’n moment uit zichzelf geen talenten bezit, kan weleens heel diep vallen. Volgens mij moet het zo zijn dat je qua werk lekker moet doen wat je het allerleukste vindt. Dan word je daar vanzelf steeds beter in en als beloning verdien je ook nog geld. Wat dat betreft heb ik mij nooit echt zorgen gemaakt over de toekomst; ik doe wat ik leuk vindt en roep steevast ‘Als er geen werk meer is voor deze communicatieman, dan kan ik altijd nog het gras gaan maaien bij de buren, of huizen schilderen’, om maar eens wat van mijn andere talenten te noemen. Sinds deze week heb ik mijn overlevingskansen op de tanende arbeidsmarkt vergroot door het ontdekken van een nieuw talent; het bakken van een pizza. Ik kijk altijd vol bewondering naar de tientallen pizzabakkers die gewoon langs de weg staan en waar mensen geduldig in rijen staan te wachten. Pizza’s zijn zeer favoriet in huize Abandjo en de lokale bestelauto annex wegrestaurant Pizza Valeria in La Gaude weet precies welke pizza’s we lekker vinden. Tijdens de wekelijkse filmavonden mag een pizza nooit ontbreken; met kip, ananas en room, of met kebabvlees en paprika, of gewoon een simpele margarita, mjam! We zijn gek op pizza’s en als goede klant heb ik het recept gevraagd én gekregen van Pizza Valeria’s pizzadeeg dat zo lekker dun en knapperig is. Er komt trouwens nog heel wat bij kijken; niet alleen de kwaliteit van je pizzadeeg is belangrijk, ook de temperatuur is essentieel. In een houtgestookte oven loopt de temperatuur op tot zo’n 400 graden, iets wat je in je electrische Moulinex grill/bakoven wel kan vergeten. Ik ben dit voorjaar met mijn pizzaplan gestart en verzamel als een soort Boswachter allemaal korte takjes, stokjes en twijgjes om de oven mee aan te maken. Oven? Jawel, sindskort zijn we de trotse bezitter van een pizza buitenoven; een soort bouwpakket van staal met een grappig schoorsteentje. Gisteravond kreeg de oven letterlijk zijn vuurdoop. De vlammen sloegen iets te enthousiast naar buiten, maar op de stenen vloer van 300 graden bakte ik mijn eerste pizza’s en de smaak was…….formidabel. Met een stoffige bodem, een krokante korst, een subtiel melange van rook, tomaat, basilicum, kaas, ham, kappertjes, oregano en een snufje zout. Zou het door mijn liefde voor de pizza komen dat mijn pizza er in de vorm van een hart uitkwam? Het project Pizza is met glans geslaagd en zelfs zo lekker dat de kinderen nu elke avond een Apizza willen. Ik denk dat ik maar een bordje aan de weg ga hangen.
