Waar deze titel op slaat, weet ik niet, maar het was een van de zinnen die mijn vader vaak lachend riep. Ik heb altijd wel iets gehad met gedichten en kan met mijn ogen dicht spontaan 10 verschillende Sinterklaas rijmpjes in elkaar zetten. Nu het Nederlands nieuws ons bereikte dat de dichter des Vaderlands Gerrit Komrij is gaan hemelen, werd hij amper een week later gevolgd door een dichter van een ander allooi; Ruther Kopland. Van zijn gedichten vind ik de teksten wel mooi, maar voor mijn gevoel is het geen gedicht, omdat een gedicht uiteindelijk wel moet rijmen. ‘Toen de nacht een geheim was, dat met de nacht verdween.’ Tsja, ik kan er niets mee. Liever heb ik dan de sonnetten van William Shakespeare, dat ging nog ergens over en had ook een rijmschema. Daarom, een primeur voor mijzelf en ook voor de lezer aan de andere kant van het beeldscherm; mijn eerste sonnet. Over de camping. Ahum.
Gedicht: Het Camping leven
Overal om mij heen zie ik rechtlijnig afgebakende vakjes
Die omringd door oleanders de illusie van vrijheid geven
Het menselijk verlangen is groot naar dit mooie campingleven
Men huppelt tegen beter weten in rond in strakke pakjes
De eerste nacht is een nacht om nooit meer te vergeten
Boomwortels drukken stiekem door je luchtbed heen
verplaatsen subtiel de wervels van je top tot aan je teen
De ochtendstond is dan ook gevuld met kreunende kreten
Slaperig poepend op een rij staar ik naar de bruine voegen
En luister geboeid naar het gereutel in de pot hiernaast
Ik ben klaar, stap naar buiten, zie een vrouw maar geef geen sjoege
In het bijzijn van mezelf herontdekte ik hier mijn innerlijke rust
Toch, na zeven gebroken nachten maar ook acht geweldige dagen
kan ik niet wachten tot ik thuis ben en jij mij weer zachtjes wakker kust.