De eerste week zonder kinderen is altijd heerlijk. Nadat ze vroeg in de ochtend de deur uit gaan, lekker naar school, hebben we eindelijk het hele huis voor onszelf. Geen ge-mamaaa!, of ‘Kan je even helpen met…’, nee de rust is wedergekeerd. Ook Floor de hond ligt relaxed naast ons; ze hoeft niet meer verplicht een jurk aan, nagellak op haar tenen of voortgetrokken worden om ‘gezellig te wandelen’. We kijken om ons heen en het leven is goed. In alle rust werken we, lunchen we, drinken we koffie, totdat het grut rond 5 uur weer thuis is. Juul laat haar tas vallen bij het hek en gaat direct haar paardjes eten geven en verse poep scheppen; Sophie en Fé schoppen hun schoenen uit in de keuken, laten t-shirts en shorts vallen in de huiskamer en nemen een duik in het zwembad om even op te frissen. Ik wil net aan Jo voorstellen om een wijntje in te schenken, als ons einde van de dag – dat hebben we wel weer verdiend- apéro, als we Juul ineens horen schreeuwen: “Help, help, de paarden ontsnappen!!” Nee he, zeggen we allebei tegelijk en rennen naar buiten. Inderdaad staat Utopie grijnzend met wapperende manen in de wind buiten het hek te grazen in verse struiken. En zien we Opa Grissou, de bejaarde Shetlander zomaar in het chalet staan, met zijn kop in een grote zak hapklare brokken. Juul trekt aan alle macht aan zijn manen maar er is geen beweging in de 25 jarige Shetlander te krijgen. Dan Utopie maar vangen; die laat zich gelukkig lokken met een bosje hooi; alhoewel, ze ziet ineens Grissou staan en ja hoor, ook zij duikt het chalet in. Daar staan dan twee paarden, samen goed voor 850 kilo, met hun grote paardenkoppen in een zak, het is geen gezicht. Met veel duwen, trekken en vers gras lokken we ze naar de paddock en repareer ik snel de omheining die ze gewoon stuk hebben geduwd. Voortaan toch maar weer het schrikdraad aanzetten. “Mama, Appel! Kom snel, er zit een reuze vieze kikker in het zwembad!” Sophie gilt het uit en Fé komt ons tegemoet rennen. Ze houdt wel van sensatie en zegt met glimmende ogen dat het een hele enge dikke groene kikker is. Ik buig voorover in het zwembad en zie op het randje van de skimmer inderdaad een dikke pad met wratten zitten. Bleeeh, die dikkerd pak ik niet zomaar. Fé haalt een schepje en ik wurm de 10 centimeter dikke prins in vermomming op de kant. Hij kijkt ons aan met een blik van ‘Ja, én?! Padden willen ook wel eens zwemmen, hoor.’ We maken wat foto’s, maken grappen wie hem durft te kussen en houden Floor ondertussen bij het groene monstertje weg; je weet maar nooit of ze er straks in wil bijten. De pad wordt met wat geduw de bosjes ingebonjoerd en we schenken eindelijk het glaasje wijn in. Die rust duurt 3 minuten; dan wordt er opnieuw alarm geslagen: ‘Oooooh, Floortje heeft allemaal schuim op haar mond!!’ We rennen naar een volgende plek des onheils en zien onze lieve Golden met groen schuin in haar bek, kokhalsende bewegingen maken. ‘Shit, dit is niet normaal hoor!’ zegt Jo en ik bel meteen de dierenarts. Die stelt mij op m’n gemak met de mededeling dat er geen dodelijk giftige padden zijn in Europa, wel in Australië. ‘Gewoon veel spoelen met water en in de gaten houden of de bek opzwelt. Is dat het geval, dan komt u morgen even langs.’ Ik zeg opgelucht dat het niets ernstigs is, als Floor een soort groene grote kwijlbal uitkotst. Ik kijk het zorgvuldig naar; nee, dat is niet de pad, maar wel iets dat er op lijkt. Toch maar even goed de Freule’s heur hondenbek na te spoelen met de tuinslang; als ultieme remedie tegen gifkikkers wordt Floor tot slot het zwembad in gegooid. Fé springt er gillend bij om het feestje compleet te maken. Jaja, de kinderen zijn weer thuis en we zullen het weten ook.
//
