Ik sta stil op de piste, met mijn wang tegen een ijzige helling aan. ‘Dus dit is zwart’, zeg ik tegen mijzelf, terwijl ik mijn uiterste best doe om de skies schuin te houden zodat ik niet met een afgrijselijke gil naar beneden stort en mijn ontzielde lichaam straks ergens in de bergen van St. Etienne wordt gevonden. Ook al heb ik het postuur van de Italiaanse skigod Alberto Tomba la Bomba, ik ben geen held en ook al geen snelheidsduivel; voor mij is skieën iets nieuws en vind ik het vooral leuk om zo beheerst mogelijk naar beneden te gaan door een besneeuwd landschap met prachtige uitzicht op de Franse Alpen omringd door een heerlijke stilte. Mijn liefste schat is onder het slaken van een blije kreet allang naar beneden geskied.
Maar ik ben niet de enige die verkrampt tegen een berg aanhangt; onze Juul hangt drie meter onder mij, ook tegen de wand aangeplakt en bevroren van schrik. ‘Het is best steil hoor, mam!’, gilt ze. ‘Gewoon snel een bochtje maken en dan huphup naar beneden’ roep Jo vrolijk terug vanuit het dal. Mijn bovenbenen trillen en ik glij wat weg. Ik kijk omlaag en zie dat Juul gedraaid is en de afdaling zonder problemen voortzet. Nu ik dan. Als je twee minuten stil hebt gestaan met aangespannen spieren, is het best moeilijk om even soepel te draaien. Maar het moet, dus daar gaan we! Mijn bovenlichaam helt gevaarlijk naar het dal toe als mijn skies een bochtje maken en ik drie meter naar beneden roetsj. Snel weer een bochtje naar rechts en nog eens vier meter omlaag. Zo kom ik uiteindelijk beneden waar ik stoer tot stilstand kom. ‘Ahum, dat was niet echt heel makkelijk.’ zeg ik uitgeput. Jo lacht en zegt: ‘Nee, hij is eigenlijk donkerzwart volgens mij, maar nu hebben we wél een biertje verdiend.’
Aan zoveel logica valt niet te tornen; via de rode piste, die nu ineens blauw lijkt, gaan we naar het dal beneden en binnen vijf minuten zitten we aan een koud glas bier in het zonnetje. Mwaaah, dat gevoel, die ontlading, de spierpijn en het feit dat je jezelf en de berg hebt overwonnen, dat gevoel is waarom je op wintersport gaat. Voor wie aan de Côte d’Azur woont, kan dit elke dag meemaken tot eind april. De Franse Alpen liggen op 1,5 uur autorijden van de Franse Riviera en zijn minder kostbaar en minder druk dan de pistes in Oostenrijk. Veel plezier!
//
