Tijdens een zonnige vakantie aan de Côte d’Azur kan wellicht het idee ontstaan dat het leven in Zuid-Frankrijk ideaal is. Ik moet je, na acht jaar aan de Riviera uit die droom helpen; dat is niet zo. Ook hier stoort de lokale bevolking zich aan belastingontduikende zigeuners in glimmende Mercedessen en worden onze vrouwen en dochters op straat lastig gevallen door Arabieren zonder respect. En wie graag in een cabrio wil rondrijden (net als in een film) moet zich realiseren dat het een provocatie is naar scooterdiefjes zonder school of werk, op zoek naar je tas of horloge. De lieve wereld uit Het Kleine Huis Op de Prairie of de Waltons; het bestaat helaas niet; vandaag de dag moet je altijd op je hoede zijn. Maar wie de Zuid Franse spelregels eenmaal kent en de valkuilen in de samenleving ontwijkt, kan hier een heerlijk leven leiden. Het is ook fijn om je te realiseren dat het allemaal veel erger kan; bijvoorbeeld in Nederland. Daar zwalkt het kabinet van links naar rechts met gezondheidszorg, de huizenmarkt; de pensioenen, het is onduidelijk welke kant het opgaat en de bevolking houdt angstvallig de hand op de portemonnee zodat de recessie aanhoudt. Een vicieuze cirkel. Je vecht tegen de politiek en tegen eenzijdige tolerantie op straat: wie ooit in een rechtvaardige opwelling iemand terecht wijst, op een sportveld of omdat ze een fiets slopen krijgt direct klappen en een stille tocht als dank van je omgeving. Zelfs hulpverleners zijn hun leven in Nederland niet meer veilig; ambulancebroeders die zelf in de ziekenauto moeten gaan liggen omdat ze in elkaar worden geslagen; Nederland lijkt werkelijk wel ‘van God los’.
De enige remedie tegen overlast en agressie is duidelijk zijn met strenge straffen en kinderen van jongsaf aan respect en ontzag voor gezag te leren; voor zowel ouders als voor overheid. Jammer voor minister Plasterk; zolang leraren zich in Nederland met ‘je’ en ‘jij’ laten aanspreken en een motoragent zich voorstelt met: ‘Dahag, mijn naam is Motoragent Gijs Aardappel, waar zijn we vandaag mee bezig?’ ontstaat er nooit respect. In Frankrijk hoef je echt niet te proberen om een grote bek te hebben op school; als je drie keer uit de les wordt gestuurd wegens overlast, kan je vier maanden thuis blijven en is je schooljaar verloren. Spieken tijdens je Bac examen? Je wordt voor vier jaar van een vervolgexamen uitgesloten. Een klein beetje angst en dictatoriale regels binnen de republiek zijn zo slecht nog niet. Tegen de politie is iedereen, ja zelfs ik, onderdanig. Je weet immers; het alternatief is je auto laten staan en mee naar het bureau waar ze je dagenlang kunnen opsluiten zonder enige juridische bijstand. En dan die ambtnaren; de grootste frustratie van iedere Fransman; zij hebben de macht achter het loket, werken zelden mee en komen logischerwijs met veel frustratie en agressie in aanraking. Toch haalt geen burger het in zijn bolle kop om agressief gedrag te vertonen naar ambtenaren. Zij weten zich namelijk gesterkt door een krachtige wet die simpelweg stelt: “Als u agressief gedrag vertoont naar onze mensen, kunt u twee jaar de cel in en krijgt u 30.000 euro boete.” Zo. Duidelijke taal. Daarom houdt iedereen zich koest in Frankrijk en steken we onze energie in het genieten. Dat is ook beter voor je hart; heb respect voor elkaar en geniet van de positieve dingen die hier nog steeds in overvloed aanwezig zijn. Wie lang genoeg aan de Côte d’Azur woont, krijgt dat gevoel vanzelf te pakken.